Two worlds
Two worlds ... Horende wereld en dovenwereld... En dan zit ik er ... tussenin.
Zal beginnen bij het begin: op 12 augustus 1991 werd ik geboren als 'n krijsende, luide maar horende baby.
Wanneer ik de leeftijd van 6 jaar bereik, begin ik al wat meer 'wablief' te zeggen, eigenlijk een beetje té veel.. na controle door de NKO-artsen blijkt dat ik niet op een normale gehoordrempel blijk te zitten en beslissen ze om mij hoorapparaten toe te kennen. Mijn gehele lagere school verloopt zonder al te veel problemen, de medekindjes houden rekening met mij, ik krijg GON-begeleiding in mijn 5e en 6e leerjaar en alles gaat prima.
Maar in het 6e leerjaar - 1e middelbaar gaat het weer achteruit. Het 'etiketje' doof wordt op mijn papiertje/dossiertje geplakt. In het middelbaar begint dan een wereld waarin ik heb geleerd om te knokken om te geraken waar ik wil komen.
Jaloezie, onbegrip en woede van medeleerlingen waren vaak wekelijkse kost..
"Kari wordt voorgetrokken met haar (schrijf)tolk, ze krijgt antwoorden die wij niet krijgen", "Kari krijgt een voorkeursbehandeling, zo abnormaal is ze toch ook weer niet?"
Pesterijen steken vanaf dan ook meer de kop op, heb veel mogen aanhoren maar bon.. De tattoo op mijn binnenarm zegt niet voor niets 'Weakness makes stronger'.
In het 2e middelbaar stelde de GON-begeleiding voor om wat te integreren in de dovenwereld. Ik kon op woensdagmiddag naar het MPI Spermalie (te Brugge) gaan om daar samen met leeftijdsgenoten de woensdagmiddag activiteiten mee te volgen en zo ben ik in aanraking gekomen met de dovenwereld. Naast de activiteiten heb ik mij samen met m'n oudere zus destijds in geschreven voor de cursus VGT (Vlaamse Gebaren Taal) in Effeta. Doordat ik deze niet meer zo goed heb onderhouden is de VGT in de periode erna weer wat afgezwakt.
Aan het eind van het middelbaar ben ik veranderd in een 'madam die niet op haar mond is gevallen'.
Als mensen mij nu ontmoeten, geloven ze niet dat ik een gehoorprobleem heb omdat je het niet aan mijn spraak kunt horen, deze heb ik overigens zo goed kunnen ontwikkelen daar ik gehoord heb tot (ongeveer) mijn 6 jaar.
Toen heb ik ook meer mijn best gedaan om mij meer bezig te houden met het oefenen van mijn VGT met vrienden. Het is bijlange niet perfect maar het is al iets en beter iets dan niets, toch?
Maar toch .. ik hoor niet bij de horenden want ik kan niet alles volgen wat zij zeggen MAAR ... ik hoor ook niet bij de doven want hun cultuur is niet mijn cultuur en bij hen kan ik ook niet altijd alles volgen wat zij zeggen. Ik wil nergens echt bijhoren maar het is toch leuk om een plek te hebben waar je kunt 'thuiskomen'. Ik word af en toe verweten niet écht doof te zijn. OK, cultureel gezien misschien niet nee maar op papier vind ik een gehoorverlies van rond de 100db nu niet bepaald 'niets'. Ik wil mij inderdaad niet alleen beperken tot VGT omdat ik ook gewaar ben dat wij niet in een dove wereld leven. Om te functioneren, te leven, te werken hebben we nu eenmaal horende personen en Nederlandse taal nodig. Daarnaast wil ik ook niet 'afhankelijk' zijn van iemand (= tolken).. Ik vind het al verschrikkelijk om mijn moeder of mijn vriend te laten bellen om een afspraak in vb het ziekenhuis te maken.
Het liefst regel ik dan mijn eigen zaakjes, met mijn eigen geschrift en mijn eigen stem/woordenschat/spraak/... Velen zijn het hiermee niet akkoord en daardoor moeten ze me niet maar bon. Dit is mijn mening, hun mening is anders en ik respecteer dat.
Met de CI weet ik niet goed waar ik mij wil oriënteren, we zien wel. Misschien blijf ik wel liever in between the two worlds :-)...
