donderdag 30 november 2017

Wie het processortje past ...

Wie het processortje past..


Vandaag had ik om 08u15 een afspraak in het ziekenhuis voor mijn eerste fitting. 

Voor diegene die nu al niet meer mee zijn wat een fit-dingens ook alweer is: 
Een fitting is eigenlijk een elektronische afregeling van de spraakprocessor bij een CI. Er wordt door piepjes bepaald hoeveel stroom er nodig is om een heel stil geluid nog juist te kunnen horen alsook wordt er vermeden dat er nooit té veel stroom wordt doorgegeven zodat het horen nooit pijnlijk of onaangenaam wordt. 
Om het korter te zeggen: eigenlijk wordt het apparaat die op het oor gedragen wordt ingesteld naar gelang het gevoel van de patiënt.


Om 08u30 kon ik binnen bij Peter (de audioloog) en zijn stagiaire , mijn kit met nieuwe bling bling lag al klaar op de bureau. Voor we effectief van start gingen, vroeg Peter hoe het met me was. 
Ik vertelde dat het genezen vlot verloopt maar dat ik toch wel last heb van mijn oorsuizen. 

Als ik mijzelf een beetje te veel opjaag of te enthousiast spreek, komt er precies een golf van oorsuizen over me af. Gelukkig ben ik deze min of meer gewoon maar af en toe komen ze wel harder binnen dan vroeger wat natuurlijk wel erg vervelend is.

Peter vroeg of ze dan op beide oren binnenkomen waarop ik antwoordde dat er op mijn rechteroor geen oorsuizen meer is voorgekomen sedert mijn implantatie drie jaar geleden.
Peter keek me toen héél vreemd aan en zei: "ja maar... je bent nu toch rechts geïmplanteerd en niet links?" Met een even vreemde blik keek ik naar hem en vervolgens naar Jelle.. "Ik ben drie jaar geleden rechts geïmplanteerd en nu links"
- "oooooh, je vorige processor staat geregistreerd op links!" 
We zullen het maar wijten aan het geval van 'jouw rechts is mijn links en omgekeerd' zeker 😂. Het 'foutje' werd rechtgezet en dan kon de fitting effectief van start gaan.

Net zoals drie jaar geleden kreeg ik volgend blad voor mijn neus:



Aan de hand van dit blad wordt de processor afgesteld. Ik hoor een hele resem aan geluid en moet vervolgens aangeven met een cijfer hoe ik het geluid ervaar.. Vervolgens worden er op de processor vijf programma's ingesteld die ik tot aan de tweede fitting moet zien op te bouwen.

Na het afstellen kwam dan het effectieve aanschakelen van de processor.. toen werd ik toch wel even nerveus. Ok, ik was al opgelucht dat ik de test-piepen kon horen maar dat is bijlange niet hetzelfde als het effectieve geluid.
Ik zie Peter zeggen 'voila, nu staat hij aan'.
Ik wacht .. en luister .. maar iedereen zwijgt dus ik zeg "als er niemand spreekt kan ik het niet testen hé" waarop Jelle iets zegt maar het enige wat ik hoor een grote piep gelijkaardig aan een oorsuizing is.
Ietwat verward zeg ik "oei, ik kan precies niet zo goed de woorden in een zin onderscheiden naargelang de piepjes", Peter antwoord "hoor je het verschil als ik klap" waarna hij in zijn handen klapte. Tuut-tuut-tuut.
Oké fjieuw, de luide klanken hoor ik toch verschillend.
Lichtjes was ik toch wel teleurgesteld, dat moet ik eerlijk toegeven, ja.


Het gepiep nu klinkt totaaaaaal niet zoals de vorige keer. De vorige keer hoorde ik echt duidelijk 'tuut-piep-piep-tuut' als woorden in een zin.. 
( Je hoeft zo vreemd niet te kijken hoor, het is echt moeilijk om uit te leggen 😂! )
Beetje vergelijkbaar met deze afbeelding:


Maar nu is het één grote tuut waarin ik af en toe eens een andere vorm in 'hoor'.. En het bijkomend 'probleem' is dat als ik het toestel aan mijn rechteroor draag, ik al helemaal niets meer van enige tuut opvang maar dat het precies stil is aan mijn linkeroor..
Dus vanaf ik thuiskom zal ik nu enkel mijn linkeroor stimuleren zodanig ik mij beter kan concentreren op wat er daar binnen komt maar dat is best wel vermoeiend na een volledige werkdag.

Zaterdag staat mijn eerste revalidatiedag ingepland maar ondanks dat ik dit al eens heb gedaan weet ik niet goed wat te verwachten, zeker nu de geluidservaring helemaal anders is dan de vorige keer. 

Soit, ik ga mij er (proberen) niet te veel druk in te maken.. Ik zie en neem het wel hoe het komt...


Liefs,
Kari

vrijdag 17 november 2017

Kapitein Oorhaak is no more



Vooraleer ik mijn ervaring hier neerschrijf wil ik alvast waarschuwen dat er fotootjes zullen tussen staan die niet bedoelt zijn voor gevoelige zieltjes. Dus als je jezelf onder deze categorie plaatst dan lees je beter niet verder ;-)!

We zijn 11 dagen na de operatie, het thuiszitten komt me de strot uit dus 'k zal blij zijn als het gedaan is!

Van deze keer ben ik véél minder 'mottig' dan bij de vorige ingreep, drie jaar geleden, waarvoor ik natuurlijk erg blij ben.

Enkel de dag van het thuiskomen en de dag erna heb ik overdag nog geslapen maar de dagen erna was dit eigenlijk niet meer nodig. H
et slapen 's avonds ging soms wat lastig gezien ik een zijslaper ben en de geopereerde zijde nu net de zijde is waarop ik in slaap val, de eerste nacht werd ik in het midden van de nacht plots wakker op de geopereerde zijde omdat deze toch begon pijn te doen... Kon ik mezelf wel effe vervloeken want ik had nochtans een opgerolde handdoek achter mijn rug gelegd zodanig ik niet zomaar zou omdraaien, mijn onderbewustzijn dacht daar dus anders over 😂.
Overdag hou ik mij bezig met het bingewatchen van de serie Grimm op Netflix (lang leve Netflix!), spelen van de Sims 4 en het lastigvallen van mijn drie huisgenoten ^_^ .

Vorige week donderdag was dus dan 's morgens de eerste keer dat de thuisverpleegster kwam. De kompressen had ik al voorzien gezien dit de vorige keer ook het geval was maar blijkbaar waren ze aan telefoon vergeten zeggen dat we de ontsmetting ook moesten voorzien dus op de eerste dag kon ze niets doen en ging de verzorging maar van start op vrijdag.


In het ziekenhuis was de assistent van de dokter telkens bezig geweest over draadjes dus ik dacht dat, net zoals de vorige keer, de wonde genaaid was. Vrijdag haalt de thuisverpleegster de plakker van over mijn oor weg en Jelle zegt "oh.. het is langs heel je oor.." , ik antwoord "wat?" waarop Jelle antwoordt: "je litteken en ... de haakjes".
"Wait, whut?!, wacht effe, haakjes??"
Bleek de wonde dus geniet te zijn en niet genaaid maar iedereen die de wonde zag zei: "oh, die ziet er echt wel mooi uit hé!" waarop ik dacht "ja, waaraan jij de definitie mooi geeft" 😁.
Jelle had ook een foto getrokken zodanig ik zelf kon zien hoe het eruit zag, had effe ingezoomd en we telden er welgeteld 27, jawel 27!



Gedurende de week dat de thuisverpleging kwam had ik één keer een andere thuisverpleegster die piercings en tattoos had (keicool dat ze deze niet moet uithalen en haar tattoos niet moet verbergen van haar baas!!) en zij zei: "coole piercings heb je daar wel steken achter je oor hé?!".

Gisteren moest ik dan terug naar dr. Forton.
Met een beetje retard (afspraak was om 12u, kon om 12u40 binnen) mocht ik plaatsnemen op de stoel om de haakjes te verwijderen.

Had hem bovenstaande histoire verteld omdat ik het grappig vond dat de assistent niet had gezegd dat de wonde was geniet ipv genaaid, precies of ze was zelf niet goed op de hoogte.

Ook had ik hem verteld dat ik het nog steeds grappig vind dat wanneer een doof persoon in het operatiekwartier komt, er geen enkele verpleegkundige de moeite doet om extra verstaanbaar te articuleren waardoor ze denken dat jij een debiel bent en jij hetzelfde over hen denkt 😂. De dokter zei dat het hopeloos is, dat hij elke maandag moet herhalen dat deze patiënten doof zijn dus NIETS horen en dat er een reden is waarom ze een implantaat krijgen maar blijkbaar komt de boodschap nog steeds niet goed over..

DUS .. aan alle verpleegkundigen, anesthesisten en ander personeel die op het OK werken: dove mensen in het OK = beter articuleren, desnoods een beetje overdreven of leer een beetje gebarentaal dan zijn wij ook goed op de hoogte van alles en meer op ons gemak ;-)! 

Soit, kben weer aan het afdwalen hé ?!?

De haakjes werden er dan dus uitgehaald gisteren.
De verwijdering ervan was qua pijnniveau vergelijkbaar met wenkbrauwen epileren dus voor mij pijnloos... In tegenstelling tot de verwijdering met de draadjes moest ik nu geen plakker over het litteken krijgen, enkel twee dagen nog goed ontsmetten zodanig de gaatjes van de nietjes mooi kunnen toegroeien.

Na twee dagen mag ik dan weer op een normale manier mijn haar wassen, hoeraaaaaaa! Niet langer met een potje en een handdoek over mijn oor!


Volgende week kan/mag ik in principe nog thuisblijven maar in overleg met de dokter ga ik terug gedeeltelijk werken, enkel het heffen moet ik nog een gehele week vermijden en erna mag ik dan weer zoals vanouds heffen, ondersteboven staan, koprollen en al de rest.


Op 30 november krijg ik de processor en dus ook de eerste fitting.. ik ben raaaaaaaaaaaaaaaaaaaaazend benieuwd naar hoe mijn linkeroor zal reageren. Wordt het ook piep en tuut zoals vorige keer of wordt het totaal iets anders?!

Liefs,
Kari

woensdag 8 november 2017

Honey, I'm hoooooome!


Oost west, thuis best, zeggen ze dan en ik kan 'ze' geen ongelijk geven ;-).

Maandag werd ik om 10u in het ziekenhuis verwacht om mij aan te melden bij de dienst opname. Na eventjes te wachten, was het eindelijk aan mij en werd ik doorverwezen naar de dienst 'Chirurgie' waar ook mijn kamer lag voor het verblijf van twee nachten en drie dagen.

Deze keer werd ik door dezelfde dokter geopereerd maar in een ander ziekenhuis. Nu ja, 't is te zeggen een ander ziekenhuis, eigenlijk werken ze al een enige tijd samen maar zijn bepaalde afdelingen of operatiekwesties verhuisd van plaats.

Éénmaal op de kamer kwam de verpleegster van dienst nog even alles overlopen: de gehele checklist werd nog even overlopen, er werd aangehaald dat ze pre-operatieve pilletjes niet meer geven en ook dat ze het exacte tijdstip van de start van de operatie ook niet wisten. Het werden dus twee saaie lange uren vooraleer ze me kwamen zeggen dat ik mijn ziekenhuisjurkje mocht aandoen.


Zo, het bed in met mijn kleedje aan en nog even een 'pieper' en een zwaaitje naar mijn wederhelft en weg waren we naar het operatiekwartier. Heel eerlijk? Ik verkies toch liever het operatiekwartier van het ziekenhuis waar ik de vorige keer werd geopereerd, het personeel was wat aangenamer en er werd daar toch zachtaardiger omgegaan met de patiënten dan in dit operatiekwartier.
Ja mevrouw, als ik in bed lig en jij rijdt overal tegen, dan voel ik dat ook ;-).
Verdoving werd voorbereid, ik mocht aftellen en de rest weet ik niet meer ...

Ik denk dat ik tegen 18u redelijk wakker werd op recovery en dat hadden ze daar geweten aan het aantal 'spuugbakjes' dat ze onder mijn kin mochten komen zetten en het aantal keer dat ze een spuitje tegen de misselijkheid mochten komen geven.. Een elegantere introductie van jezelf kan je niet geven hé 😂. Tegen 18u30 - 19u werd ik dan terug naar mijn kamer gebracht, ik voelde me onmiddellijk alerter dan de vorige keer maar de misselijkheid was toch nog hetzelfde.

De nacht verliep redelijk en gisteren ging overdag ook relatief vlot, enkel 's morgens nog misselijk geweest en erna bleef toch alles van eten binnen, ofja wat je eten kan noemen want blijkbaar zijn ze in het ziekenhuis net een soort van 'pilootproject' gestart waarbij de bereiding van het eten wordt uitbesteed aan een andere firma .. maw opgewarmde versie van opgewarmd eten is wat je voorgeschoteld krijgt, de dame die de schotels moest uitdelen zei dat heel de gang hun bord onaangeroerd had gelaten.. Vrees dat hun pilootproject niet lang zal duren 😂.

De assistent van de dokter kwam gisteren ook nog even langs om te zeggen dat alles goed was verlopen en al wat papieren te bezorgen, ze vertelde ook dat ik nog een CT-scan moest laten nemen om te zien of alles goed op zijn plaats zat.
Vanmorgen bij het ontslag bleek dan dat alles op de CT in orde was en ik kon beschikken naar huis, dat moesten ze me toch geen twee keer zeggen hoor.

Om 11u30 vanmiddag kwam ik aan thuis, tot blijdschap van mijn drie monstertjes ^_^ .
Erna vlot kunnen eten, lang leve deftig eten in huis!! Deze middag dan net zoals de bommatjes een middagdutje gedaan en nu probeer ik mezelf tot een treffelijk uur wakker te houden om dan hopelijk een vlotte nachtrust tegemoet te gaan.



Volgend blogberichtje volgt bij het verwijderen van de draadjes, waarvoor de afspraak gepland staat op donderdag 16 november.


Daarnaast wil ik toch nog even zeggen: dikke merci voor al de hartverwarmende smsjes, messengerberichtjes, whatsapp'jes, .... Het blijft deugd doen om te zien dat er mensen zo met je inzitten


Liefs,
Kari

zondag 5 november 2017

D-day!

D-day tomorrow!

Morgen is het zo ver, om 10u mag ik mij aanmelden bij de dienst 'opname'... 

No sh*t, Sherlock maar deze keer ben ik precies toch wel nerveuzer dan bij de eerste keer, drie jaar geleden..

Ik zie zooooooo tegen het gehele verdovingsproces op maar jammer genoeg hoort dit erbij. Het enige wat ik hoop is dat de tijd zo snel voorbij vliegt dat het onmiddellijk al weer woensdag is en ik weer in mijn eigen bed zal liggen.

Morgen zal ik, na het ontwaken, waarschijnlijk nog niet in staat zijn om iets van mij te laten horen maar diegene die willen weten of ik nog leef of niet kunnen zich wenden tot mijn wederhelft 😂 of hun nagels afbijten tot wanneer ik weer capabel ben om een blog- en/of facebookberichtje te schrijven.

I've been through this before so I can do this again, I guess ;-).

Diegene die opnieuw samen met mij zenuwachtig zijn, duimen en denken aan mij: thanks guys, big love for you!! 💖


Zij die van het witte spul gaan 'genieten' en gaan slapen alsof hun leven er vanaf hangt, groeten u!

Liefs,
Kari