Met gemengde gevoelens naar Stappie vertrokken vandaag..
Na zo'n negental maanden intensief trainen, mag ik jullie met héél erg veel trots en fierheid medelen dat ik vandaag mijn allerlaatste revalidatiesessie achter de rug heb!
Wat ben ik oprecht blij dat ik tijdens deze negen maanden L. , M. & K. heb mogen ontmoetten. Drie fantastische vrolijke dames die me door een pad van belevenis, frustratie, verwondering, geluk en dankbaarheid hebben geloodst.
Wanneer het lastig was me een (figuurlijke) schop onder m'n kont hebben verkocht, talloze momenten van slappe lach samen L.
Super jammer dat ik deze donderdag namiddagen en zaterdag ochtenden niet meer kan verder zetten maar wanneer ik op visite in Oostende ben passeer ik zeker nog in Stappie!
In alle dankbaarheid heb ik ze vandaag dan ook in de chocolaatjes gezet samen met 'n kaartje, die geen kaartje van 'mij' zou zijn moest er geen quote op hebben gestaan ;-):
Ontzettend trots ben ik op mezelf. Stiekem voel ik me ook 'n beetje onoverwinnelijk want een aantal jaar geleden had ik nooit gedacht bepaalde dingen nog te kunnen en mogen horen zoals ik ze vandaag beleef. Betekent dit dat dit het einde is? Nee, elke dag leer ik nog bij en elke dag probeer ik het onderste uit de kan te halen en te genieten van het feit dat ik op een andere manier nog mag en kan horen.
In het volgend liedje zitten er zeker een aantal stukken tekst die ik erg van toepassing vind op de weg die ik heb afgelegd:
" Cause it's being weak, but strong in the truth I found
I have courage now, gonna shout it out "
" Now I am invincible
No, I ain't a scared little girl no more
Yeah, I am invincible
What was I running for
I was hiding from the world
I was so afraid, I felt so unsure
Now I am invincible
Another perfect storm "
Om af te sluiten... Advies die ik aan eenieder over eender welke beslissing zou willen geven, neem het ten harte want life is too short to be anything but happy!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten