Goooooooooooooooooood news!

Enerzijds trots en anderzijds 'n wat sip gevoel...
Met gemengde gevoelens naar Stappie vertrokken vandaag..

Na zo'n negental maanden intensief trainen, mag ik jullie met héél erg veel trots en fierheid medelen dat ik vandaag mijn allerlaatste revalidatiesessie achter de rug heb!

Wat ben ik oprecht blij dat ik tijdens deze negen maanden L. , M. & K. heb mogen ontmoetten. Drie fantastische vrolijke dames die me door een pad van belevenis, frustratie, verwondering, geluk en dankbaarheid hebben geloodst.
Wanneer het lastig was me een (figuurlijke) schop onder m'n kont hebben verkocht, talloze momenten van slappe lach samen L.
Super jammer dat ik deze donderdag namiddagen en zaterdag ochtenden niet meer kan verder zetten maar wanneer ik op visite in Oostende ben passeer ik zeker nog in Stappie!

In alle dankbaarheid heb ik ze vandaag dan ook in de chocolaatjes gezet samen met 'n kaartje, die geen kaartje van 'mij' zou zijn moest er geen quote op hebben gestaan ;-):

Ontzettend trots ben ik op mezelf. Stiekem voel ik me ook 'n beetje onoverwinnelijk want een aantal jaar geleden had ik nooit gedacht bepaalde dingen nog te kunnen en mogen horen zoals ik ze vandaag beleef. Betekent dit dat dit het einde is? Nee, elke dag leer ik nog bij en elke dag probeer ik het onderste uit de kan te halen en te genieten van het feit dat ik op een andere manier nog mag en kan horen.

In het volgend liedje zitten er zeker een aantal stukken tekst die ik erg van toepassing vind op de weg die ik heb afgelegd:

" Cause it's being weak, but strong in the truth I found

I have courage now, gonna shout it out "

" Now I am invincible

No, I ain't a scared little girl no more

Yeah, I am invincible

What was I running for

I was hiding from the world

I was so afraid, I felt so unsure

Now I am invincible

Another perfect storm "

Om af te sluiten... Advies die ik aan eenieder over eender welke beslissing zou willen geven, neem het ten harte want life is too short to be anything but happy!

Stress + vermoeidheid = overgevoelig oor

Ik heb het de laatste tijd, voornamelijk, over de positieve punten van mijn implant gehad... Jammer genoeg is het niet altijd rozengeur en maneschijn

De laatste tijd verkeer ik in een vrij stressvolle periode: veranderingen op privé vlak, serieuze lastige dagen op het werk met dank aan de besparingen die de minister van Volksgezondheid heeft doorgevoerd op vlak van medicatie in rustoorden. Daardoor slaap ik ook al eens niet goed en wat gebeurt er dan? 

Yep, dan wordt een mens 'moody'... 

Nee, geen PMS beste heren maar 'moody', het soort 'moody' waarvan jullie ook last van kunnen ondervinden en niet uitsluitend voor vrouwen bedoeld is :-P

'n Beetje zo dus:

De stress en de vermoeidheid zorgen ervoor dat men dus moody of prikkelbaarder wordt. Het meest irritante aan het prikkelbaar worden bij mij is het feit dat ik plotseling alles, maar dan ook echt ALLES, tweehonderdvierenvijftig miljoen keer luider waarneem met mijn oren.

Zo begon de dag vandaag zoals gewoonlijk op het werk met het fractioneren (= verdelen) van medicatie voor afdeling X van rusthuis X. 

Mijn collega ondervond dat een lader niet goed dicht ging en besloot om zo'n 10 keer na elkaar de lader open en dicht te doen, terwijl kwam mijn baas langs en zat die het papier en karton van de ene doos in de andere te steken, terwijl kwam ook mijn andere collega langs om haar lege kartonnen dozen op de hoop andere dozen te gooien EN bovendien moest ik nog aflezen van mijn scherm wanneer ik welke pil om hoe laat moest steken.

Klinkt banaal maar alles kwam als elk een apart onderdeel keiluid binnen in mijn hoofd.. 

En toen... ontplofte mijn hoofd... 

Ik voelde de spier in mijn rechterkaak samen spannen en wist al direct hoe laat het was.. mijn gehoorzenuw kreeg té veel prikkels en mijn lichaam had nu net eens geen zin in nog meer prikkels bovenop de stress en vermoeidheid.

Dus besloot deze doodleuk om mij een fikse pijnscheut te bezorgen op de plaats waar het geïmplanteerde gedeelte zit..

Ik voelde mij precies Harry Potter wiens litteken begint te branden van zodra Voldemort (of hij-die-niet-genoemd-mag-worden) in zicht komt of voelbaar wordt. Je weet wel, deze reactie:

Goed, het nadeel aan mijzelf is dat ik vaak mijn lichaam op de grens duw voor ik weet of besef dat het genoeg is geweest. Enfin, morgen is het de laatste dag van de week en dan ga ik hopelijk een deugddoend weekend tegemoet waarin ik weer effe kan ontladen.

Met deze blog wil ik ook de mensen gewaar maken dat niet altijd alles van een leien dakje loopt en dat elk verhaal ook een negatieve kant kan hebben waar men rekening mee moet houden. MAAR dat wil niet zeggen dat je je daardoor moeten laten neerhalen of laten tegenhouden.

Goed dames en heren, het is weer genoeg geweest voor vandaag want mijn hoofd heeft geen zin meer in verdere concentratie.

Het zou niet mijn blog zijn moest ik niet afsluiten met een toepasselijke quote:

Liefs,

Kari