Middelbare school, ik en enkele vriendinnen staan te kletsen aan de ingang terwijl we staan te wachten om binnen in de eetzaal te mogen.. Ik met mijn luide klep zeg om te lachen 'trut' tegen mijn vriendin en het meisje voor mij van een jaar hoger neemt het gevallen scheldwoord persoonlijk..
Niets aan de hand, ik en de vriendinnen komen de eetzaal uit en zetten ons op een bankje op de speelplaats wanneer er zich plots een bende van 20 man voor mij en m'n vriendinnen vormt... De boel ontploft, de één achter de ander:
"doofstom kalf, nu kan je toch wel niets meer zeggen hé??"
"hé gaat je stom lelijk apparaat ding niet hoger met mijn garagebakje"
"hier de voorgetrokken dove seut heeft plots niets meer te zeggen, stom is ze dus zeker ook wel"
"zou je beter niet naar een speciale school gaan voor mensen met een probleem zoals het jouwe?"
...
Een steek in m'n hart, een krop in m'n keel, zoveel woede en geen enkele verdedigingszin kon eruit... Enkel de tranen baanden zich een weg naar boven waarna de hele menigte hun volle plezier had na hun afgestoken vuurzee aan verwijten...
Een voorval van 10 jaar geleden en ik herinner mij het nog als gisteren. Soms als ik de persoon, die het aangestoken heeft, in kwestie zie borrelt de woede van dan nog altijd op en wil ik maar al te graag iets zeggen maar ik zwijg want het heeft geen nut.. Weet je waarom niet?
Het doofstomme kalf, die beter naar een speciale school was geweest waarvan het lelijke apparaatding niet hoger ging met het garagebakje...
Die heeft geknokt, gevochten en geploeterd...
En vandaag werd mijn keihard op mijn tanden bijten, doorzetten en niet opgeven beloond met het feit dat ze na augustus de revalidatie zullen herbekijken want mijn resultaten zijn zo goed dat ik bijna niet meer beter kan en op bijna hoger op niveau zit waar sommige mensen met een licht gehoorverlies geraken met hun gehoortoestellen.
Keihard beloond en super trots... In de 90% behalen terwijl ik van f*cking 30 kom en alleen maar nog meer vorderingen maak... Stilaan kunnen bellen terwijl ik dit nooit voor mogelijk had gehouden... De wind horen fluiten in mijn hoofd en er nog keihard van kunnen genieten ook..
Bedankt aan de dames die mij toen zo neer geknokt hebben, zonder jullie was ik zo ver niet eens gekomen!
Who's laughing now??
Voor de mensen die zich herkennen in het verhaal of voor mensen die moed moeten verzamelen om wat dan ook te bereiken:
Liefs,
Kari
Geen opmerkingen:
Een reactie posten