Onzekerheid ...
Iets waar je elke dag mee worstelt. Iets waar je niet echt aan kan doen. Iets wat sterker is dan jezelf, al wil je het nog zo hard veranderen. Iets wat je droevig of kwaad op jezelf maakt.
Iets dat verdomd moeilijk weg te werken is...
Mijn onzekerheid komt op wanneer ik mensen niet kan verstaan, wanneer ik gezichten in mijn richting zie kijken terwijl de lippen bewegen en de zinnen afgesloten worden met een lach, wanneer ik voor de honderdmiljardste keer moet vragen 'wablief' of 'wat heeft hij/zij gezegd?' en de mensen antwoorden met 'laat maar'.
Ik zou dat gevoel zo graag willen veranderen maar het is sterker dan mezelf.
Het gevoel neemt de overhand wanneer ik bijvoorbeeld op café zit en de muziek loeiend hard staat en iemand 'nieuw' (= onbekend lipbeeld) tegen mij wil proberen praten en ik gelijk een domme gans maar 'ja' sta te knikken omdat ik er de zak van versta. In plaats van te zeggen 'ik versta je niet, ik ben doof', klap ik dicht, val ik stil en probeer ik zo snel mogelijk 'weg' te geraken of het 'gesprek' af te sluiten.
Dan denken mensen vaak dat ik hen niet moet, terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling is...
Het hoeven zelf geen onbekenden te zijn om dat gevoel te krijgen... Zelf in een gekende vriendengroep gaat alles soms zoooo rap, dat ik opgeef om te volgen en stil val ... Vrienden zeggen dan vaak 'Kari, je bent stil', waarop mijn cliché antwoord is 'ik ben moe, da's al'.
En in de plaats van dat gevoel van mij af te schuiven, wordt ik er vaak verdrietig/kwaad van..
Vaak zeggen vrienden 'gij zijt ne sterke, dat ge blijft voort doen en blijft proberen'... maar soms wordt ik er moe van.. Soms zou ik willen dat het was zoals vroeger en dat ik 'probleemloos' iedereen zou kunnen verstaan en dat ik dat rotgevoel genaamd 'onzekerheid' van mij af zou kunnen schudden.
Al was het dat ze een pilletje uitvonden om terug te kunnen horen, dan slikte ik er 100 tegelijk ;-).
Dees is normaal iets waar ik niet vaak over spreek, laat staan over schrijf... Maar ik zit er al zo lang mee dat het eens al schrijvend moet 'verlicht' worden...
Ergens hoop ik dat het proces met mijn implant het gevoel zal kunnen verminderen of wegnemen. Dat ik terug een zekerheid en sterkheid kan vinden om ook op dat vlak van mij af te bijten...
En tot het zo ver is probeer ik al mijn positieve gedachten samen te bundelen om te blijven geloven in mezelf en mijn kunnen :-).
Iets persoonlijks, hopelijk voor jullie een beetje begrijpelijk om te lezen...
En nu afsluiten met nog een mooie quote.
Tot later schetebezen!
Liefs,
Kari
Iets waar je elke dag mee worstelt. Iets waar je niet echt aan kan doen. Iets wat sterker is dan jezelf, al wil je het nog zo hard veranderen. Iets wat je droevig of kwaad op jezelf maakt.
Iets dat verdomd moeilijk weg te werken is...
Mijn onzekerheid komt op wanneer ik mensen niet kan verstaan, wanneer ik gezichten in mijn richting zie kijken terwijl de lippen bewegen en de zinnen afgesloten worden met een lach, wanneer ik voor de honderdmiljardste keer moet vragen 'wablief' of 'wat heeft hij/zij gezegd?' en de mensen antwoorden met 'laat maar'.
Ik zou dat gevoel zo graag willen veranderen maar het is sterker dan mezelf.
Het gevoel neemt de overhand wanneer ik bijvoorbeeld op café zit en de muziek loeiend hard staat en iemand 'nieuw' (= onbekend lipbeeld) tegen mij wil proberen praten en ik gelijk een domme gans maar 'ja' sta te knikken omdat ik er de zak van versta. In plaats van te zeggen 'ik versta je niet, ik ben doof', klap ik dicht, val ik stil en probeer ik zo snel mogelijk 'weg' te geraken of het 'gesprek' af te sluiten.
Dan denken mensen vaak dat ik hen niet moet, terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling is...
Het hoeven zelf geen onbekenden te zijn om dat gevoel te krijgen... Zelf in een gekende vriendengroep gaat alles soms zoooo rap, dat ik opgeef om te volgen en stil val ... Vrienden zeggen dan vaak 'Kari, je bent stil', waarop mijn cliché antwoord is 'ik ben moe, da's al'.
En in de plaats van dat gevoel van mij af te schuiven, wordt ik er vaak verdrietig/kwaad van..
Vaak zeggen vrienden 'gij zijt ne sterke, dat ge blijft voort doen en blijft proberen'... maar soms wordt ik er moe van.. Soms zou ik willen dat het was zoals vroeger en dat ik 'probleemloos' iedereen zou kunnen verstaan en dat ik dat rotgevoel genaamd 'onzekerheid' van mij af zou kunnen schudden.
Al was het dat ze een pilletje uitvonden om terug te kunnen horen, dan slikte ik er 100 tegelijk ;-).
Dees is normaal iets waar ik niet vaak over spreek, laat staan over schrijf... Maar ik zit er al zo lang mee dat het eens al schrijvend moet 'verlicht' worden...
Ergens hoop ik dat het proces met mijn implant het gevoel zal kunnen verminderen of wegnemen. Dat ik terug een zekerheid en sterkheid kan vinden om ook op dat vlak van mij af te bijten...
En tot het zo ver is probeer ik al mijn positieve gedachten samen te bundelen om te blijven geloven in mezelf en mijn kunnen :-).
Iets persoonlijks, hopelijk voor jullie een beetje begrijpelijk om te lezen...
En nu afsluiten met nog een mooie quote.
Tot later schetebezen!
Liefs,
Kari
Geen opmerkingen:
Een reactie posten