Something personal...

Onzekerheid ...
Iets waar je elke dag mee worstelt. Iets waar je niet echt aan kan doen. Iets wat sterker is dan jezelf, al wil je het nog zo hard veranderen. Iets wat je droevig of kwaad op jezelf maakt.
Iets dat verdomd moeilijk weg te werken is...

Mijn onzekerheid komt op wanneer ik mensen niet kan verstaan, wanneer ik gezichten in mijn richting zie kijken terwijl de lippen bewegen en de zinnen afgesloten worden met een lach, wanneer ik voor de honderdmiljardste keer moet vragen 'wablief' of 'wat heeft hij/zij gezegd?' en de mensen antwoorden met 'laat maar'.

Ik zou dat gevoel zo graag willen veranderen maar het is sterker dan mezelf.

Het gevoel neemt de overhand wanneer ik bijvoorbeeld op café zit en de muziek loeiend hard staat en iemand 'nieuw' (= onbekend lipbeeld) tegen mij wil proberen praten en ik gelijk een domme gans maar 'ja' sta te knikken omdat ik er de zak van versta. In plaats van te zeggen 'ik versta je niet, ik ben doof', klap ik dicht, val ik stil en probeer ik zo snel mogelijk 'weg' te geraken of het 'gesprek' af te sluiten.
Dan denken mensen vaak dat ik hen niet moet, terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling is...

Het hoeven zelf geen onbekenden te zijn om dat gevoel te krijgen... Zelf in een gekende vriendengroep gaat alles soms zoooo rap, dat ik opgeef om te volgen en stil val ... Vrienden zeggen dan vaak 'Kari, je bent stil', waarop mijn cliché antwoord is 'ik ben moe, da's al'.

En in de plaats van dat gevoel van mij af te schuiven, wordt ik er vaak verdrietig/kwaad van..
Vaak zeggen vrienden 'gij zijt ne sterke, dat ge blijft voort doen en blijft proberen'... maar soms wordt ik er moe van.. Soms zou ik willen dat het was zoals vroeger en dat ik 'probleemloos' iedereen zou kunnen verstaan en dat ik dat rotgevoel genaamd 'onzekerheid' van mij af zou kunnen schudden.
Al was het dat ze een pilletje uitvonden om terug te kunnen horen, dan slikte ik er 100 tegelijk ;-).

Dees is normaal iets waar ik niet vaak over spreek, laat staan over schrijf... Maar ik zit er al zo lang mee dat het eens al schrijvend moet 'verlicht' worden...

Ergens hoop ik dat het proces met mijn implant het gevoel zal kunnen verminderen of wegnemen. Dat ik terug een zekerheid en sterkheid kan vinden om ook op dat vlak van mij af te bijten...

En tot het zo ver is probeer ik al mijn positieve gedachten samen te bundelen om te blijven geloven in mezelf en mijn kunnen :-).

Iets persoonlijks, hopelijk voor jullie een beetje begrijpelijk om te lezen...
En nu afsluiten met nog een mooie quote.
Tot later schetebezen!
Liefs,
Kari

Piep en tuut voorbij

Bijna twee maanden verder...

Eerst en vooral aan iedereen: de beste wensen *smak smak smak*!

Piep en tuut zijn niet langer meer mijn dagelijkse metgezellen... Ze hebben plaatsgemaakt voor klanken, tonen, intonaties, geluiden, ....
Sommige geluiden herken ik goed, anderen pas wanneer ik zie of besef wat het is.

De revalidatie-oefeningen gaan goed, zeer goed zelfs. Maar afgelopen donderdag ging het toch niet zo vlot meer toen er Zuid-Afrikaans werd boven gehaald in de oefeningen...
Zuid-Afrikaans lijkt (erg) goed op het Nederlands en daarom besloot L. een oefening te doen waarbij ze eerst het Zuid-Afrikaanse woord zei en vervolgens het Nederlandse woord...
Het werd al rap duidelijk dat ze beter eerst het Nederlandse woord zei en dan het Zuid-Afrikaanse.
Om jullie te amuseren, krijgen jullie ook enkele hilarische woorden/vergelijkingen te zien:

Metro = moltrein, lekke band = papwiel, bruidsmeisje = strooimeisje, logeerkamer = vrijkamer, cafetaria = peuzelkroeg.
Je kunt je dus al voorstellen dat de oefeningen niet zooooooo evident waren als je nog niet alle klinkers goed kan waarnemen. 

Twee weken geleden wou L. ook testen in de cabine hoe ver ik al stond met mijn CI. Ze deed een test met woorden die ik moest nazeggen. Een stem op cd klinkt anders dan een echte stem dus de oefening was al wat moeilijker, bovendien werd het volume telkens stiller en stiller gezet.
Het herhalen van de woorden ging vrij vlot op een paar natuurlijke vergissingen na (vb.: bij fietspomp dacht ik dat het fietsband was). Na braafjes alle woorden te (proberen) herhalen mocht ik uit de cabine komen voor het resultaat en deze was verrassend goed:

Zal een beetje uitleg bij de afbeelding geven voor de mensen die nu al met opgetrokken wenkbrauwen zitten te kijken en denken van 'Elias .... wat in godsnaam schotelde gij ons nu weer voor?!?'

Links kun je het aantal dB zien. Hoe meer naar onder, hoe meer gehoorverlies je hebt.

De groene zone is de zone waar 'normaal' horende personen in vertoeven. Tussen 0 à 20 dB nemen zij klanken waar. Vanaf je eronder zit begint men van slechthorendheid te spreken.

Ikzelf kom van 95 à 110 dB, mooi onderaan hé ;-)?!
Waar je de verschillende S'en ziet staan, daar zit ik nu met mijn gehoor (met CI). Met de beste klanken begin ik al mooi de zone te naderen waar 'normaal' horende personen in zitten, een paar klanken vallen nog wat lager maar dit is uiterst normaal. Die klanken omvatten dan voor mij bijvoorbeeld de 'o', 'oo' en de 'oe', deze kan ik minder makkelijk waarnemen dan andere klanken.

L. was ook erg enthousiast over de resultaten, ze zei dat er niet veel patiënten zijn die op zo'n korte termijn zo'n niveau halen.
Ook P. beaamde dit bij de fitting van afgelopen vrijdag.
Hij heeft de huidige 5 programma's vervangen door 5 andere, met deze zal ik nu zelf moeten beslissen waar mijn 'absolute' grens van verdraagzaamheid is en de rest zal moeten bekomen worden door de oefeningen in de revalidatie.

Nu moet dat laaiende enthousiasme van mijn omgeving mijzelf nog bereiken. Op één of andere manier heb ik toch schrik voor een eventuele terugslag... En op één of andere manier verlang ik soms toch nòg beter.. Maar zal mijn leergierigheid en zin voor vooruitgang een beetje moeten temperen en alles zijn beloop laten doen zeker?

Goed ... genoeg voor vandaag. Ik sluit af met een quote en hoop de volgende keer ook weer jullie aandacht te hebben bij het volgende blogberichtje.

Liefs,
Kari