Draadloos

Yessss!!
Draadloos en plakkerloos! Freedom!

Deze middag vlot bij dr. Forton geraakt, mocht onmiddellijk plaatsnemen op de stoel om m'n draadjes eruit te laten halen.
Eerst de irritante plakker weg gehaald. Grapte ik tegen de dokter dat er meer haar weg is van de plakker dan van het afscheren in het OK, waarop de dokter al lachend repliceerde dat de kapperskunsten in het OK nog héél goed meevallen.

Dan de draadjes...
Verschillende personen hadden me gewaarschuwd dat dit pijnlijk of 'ambetant' zou kunnen zijn... Ofwel heb ik een hoge pijngrens, ofwel is de wonde nog verdoofd, ofwel scheelt er iets met mij (dat laatste is zeker :-P) maar ik heb er praktisch niets van gevoeld..

De dokter was tevreden over de wonde en heeft er voorlopig een nieuw kunstwerk aan gehangen, dit moet er twee dagen aanblijven en erna moet ik mijn wonde toch nog zoveel mogelijk droog proberen te houden.
Kunstwerk ziet er als volgt uit:

Moet me nu zeker de eerste twee dagen kalm houden, erna nog een week wachten met o.a fitnessen en hef- of tilwerk. Volgende week ga ik wel terug (deeltijds) aan de slag maar zal braaf zijn en kalm blijven ;-)!

Na de draadjes mocht ik terug plaatsnemen aan zijn bureau. Mijn schoonmoeder was mee op consultatie en wou toch graag nog eens de elektrode aan de binnenkant zien op de scans.
Heb twee afdrukken mee gekregen waarop de elektrode te zien is, speciaal voor jullie heb ik ze ook ingescand en met pijltjes aangeduid waar de elektrode zit (klikken op de foto om groter te maken):

           

Schone 'bling bling' in mijn oor hé?! Dokter zei dat dit alvast duurder is dan sommige celebrities hun 'blingbling' ;-)

Normaal gezien ging de eerste aansluiting van het apparaat door op 09 december, het ziekenhuis belde begin deze week om het te veranderen naar 19 december maar ik heb vandaag tegen de dokter gezegd dat ik mij hier niet zo goed bij voelde daar de revalidatie in Stappie dan maar kon starten na nieuwjaar.. 

Veel te lang wachten dus! Gelukkig was de dokter het hier mee eens en heeft hij wat geforceerd. 

Dus volgende week vrijdag (05 december) kan ik terug gaan voor de eerste aansluiting van het apparaat... Speciaal voor mijn sinterklaas zei de dokter, da's pas een lieve Sint en dat zonder brief te schrijven :-P! De eerste revalidatie zou dan starten de week erop, hopelijk nu geen afbel telefoontjes meer of ik krijg écht wel 'n domper op mijn humeur!

Genoeg geschreven voor vandaag, het volgende berichtje zal ik houden voor de eerste fitting!
Al 'n beetje vroeg maar toch gemeend: prettig weekend iedereen!

Liefs,
Kari

één week later

Één week na de operatie...

Eerst en vooral 'n beetje happy news: vandaag zijn mijn fantastische wederhelft en ik 4,5 jaar tezamen (hoor hierbij Jelle zeggen: officieel wel ja, schat maar 't is eigenlijk al langer!!)

De tijd samen vliegt voorbij maar de vlinders vliegen niet weg (oooooooh meligheid).
Over exact een half jaar zijn we 5 jaar tezamen en exact één week later zullen we trouwen.
Let the countdown begin! Spannend maar stressy met de laatste 'pietluttige' keuzes die moeten gemaakt worden.
Ik kan hier honderduit verder schrijven over hoe graag ik mijn schetebees zie maar daar zullen jullie alleen maar een 'spuugzakje' bij nodig hebben ;-).
Daarom beknopt uitgelegd in het volgende plaatje want ik vind dat je toch maar niet genoeg kunt zeggen tegen degene die je liefhebt, dat je ze graag ziet..
You never know what happens..

Voel mij al een pak beter dan toen ik net uit het ziekenhuis kwam.
Concentreren op gesprekken gaat nu ook al wat beter, al heb ik vandaag wel 'n "zak pattaten gevoel" achter dat ik me gisteren toch wel kiplekker scheen te voelen ;-).

De thuisverpleging is nu al vier keer geweest om de plakker op mijn wonde te vervangen. Ik ga toch verdomd blij zijn als ik van dat rotding af ben. Veel te groot en hangt meer in mijn haar vast dan iets anders, bijgevolg als ze langskomen om te vernieuwen wordt er haast meer haar uitgetrokken dan dat er afgeschoren is :-P.
Daarbij komt ook nog dat de wonde met momenten toch wel al begint te jeuken.... mensen en jeuk... dat gaat niet samen, zeker niet als je er heelgans moet afblijven!

Dit is hoe de plakker er dus uitziet: 

Ziet er gigantisch uit maar is het eigenlijk niet.. Plakker is groter dan het afgeschoren gedeelte ;-).
Foto van de wonde zelf heb ik ook al maar ik post dit later op mijn blog in een soort van 'evolutie' van drie weken... De roodheid in mijn nek moet ook nog wat meer wegebben, dit is van de ontsmettingsvloeistof die ze in het operatiekwartier hebben gebruikt. 

Goed ... woensdag mag ik terug naar dr. Forton om de draadjes er te laten uithalen. Schijnt volgens verschillende mensen niet zo aangenaam te zijn maar "no pain , no gain" zeggen ze dan!

Verschillende mensen stellen nu veel de vraag "en kan je nu al horen??"...
Neen... Zoals reeds uitgelegd in de CI-tabbladen op de blog, kan het systeem pas beginnen werken als de buitenkant erop aangesloten is.
Dit zal voor de eerste keer op 19 december gebeuren maar zelfs vanaf dan zal ik niet onmiddellijk kunnen horen zoals in die "bleet"-filmpjes.
Dit kan nog ettelijke maanden duren vooraleer ik zal kunnen 'begrijpend horen' met dat oor dit dmv serieuze inzet en intensieve gehoortraining in het revalidatiecentrum.

Heb jullie nu al genoeg leesvoer gegeven voor vandaag, is het niet? Zal jullie ogen laten rusten en het volgende berichtje volgt dan wel na mijn volgende doktersbezoek.

Liefs,
Kari

dag 2 & 3

Vervolg op dag twee .. Gisteravond verliep nogal moeizaam.
Viel continu in (korte) slaap en kon me moeilijk concentreren, naar de avond toe besloot alles wat in mijn maag beland was er ook niet in te blijven en zo ging ik een iets minder 'vrolijke' nacht tegemoet.
Godzijdank was die enige verpleegster toch zo vriendelijk om mij iets te geven tegen de misselijkheid.

Deze ochtend kreeg ik het dan al bijna aan mijn tikker toen ze kwamen noteren wat ik morgen allemaal wou voor eten... Dacht al effe dat ik mijn eigen bed nog een dag langer ging moeten missen.
(Dat krijg je als je mij iets 'beloofd' hebt :-P)

Goed deze ochtend wakker geworden, iets gegeten (wat er ook in bleef zitten, gelukkig) en dan weer wat geslapen. Rond kwart voor 10 dan wakker geworden en de gordijnen opgedaan, toen kwam de verpleging aankloppen om te vragen of ik me naar de dokter wou begeven.
Toen kreeg ik wel even schrik gezien ik nog niet verder had gewandeld dan van het bed naar het toilet, gelukkig heeft ze iemand meegestuurd naar beneden.
De dokter was de vrolijkheid zelve, vind mezelf toch wel boffen met een arts als hem. Zo vriendelijk, begripvol en legt alles in normale mensentaal uit.

Hij heeft mijn fantastische bandana afgeknipt, mijn wonde wat afgeveegd en er een plakker opgelegd, al moest ik wel een hand helpen met mijn kop haar die in de weg zat :-P. Was zo opgelucht dat mijn geplet oor de weg naar vrijheid had gevonden!

Daarna mocht ik terug plaatsnemen aan zijn bureau en vertelde hij mij dat de operatie vrij vlot was verlopen, in iets minder dan drie uur was hij klaar. De CT-scan toonde aan dat de elektrode en de magneet op de juiste plek zitten en het implant bleek na de test ook prima te werken, allemaal goed nieuws dus.
Na blaadjes voor de thuisverpleging, medicatie en het werk te regelen mocht ik terug naar boven gaan, precies 'n oud dametje terug naar haar kamer. De verpleging vroeg of alle papieren geregeld waren en kwamen me dan zo'n kwartier later zeggen dat ik mocht vertrekken wanneer ik wilde.
En zo ging ik om 11u terug naar ons huisje .. oost west thuis best.. 40 minuten later de voordeur geopend en daar kwam madam wiebelstaartje (Blanche) al op me afgelopen om haar blijdschap met mammie & pappie te delen.

De frisse lucht had duidelijk deugd gedaan want de misselijkheid was voor een groot deel over. Toch voorzichtig geweest wat mijn middageten betrof want had geen zin meer in nog een kotspartij ;-).
De buurvrouw is ook even langs geweest om de sleutels terug te komen geven (ze waren zo lief geweest om in de drie dagen afwezigheid voor miss snurkgeweld te zorgen), dank u! Maar toen ze weg ging bleek toch dat ietwat langere gesprekken voorlopig wel nog wat vermoeiend blijven want toen heb ik weer iets van een uur en een half geslapen, thuisbezoek zal dus zeker nog moeten wachten tot na het weekend maar veronderstel dat jullie daar wel begrip voor zullen hebben.

Verder valt het qua pijn goed mee, af en toe steekt/klopt de wonde een beetje maar het blijft wel dragelijk. De misselijkheid blijft voorlopig ook weg dus ik houd hout vast dat het zo blijft. Mijn nek ziet aan de geopereerde kant wel rood en is wat stijf dus ik loop wat houterig rond te draaien en dus heeft Jelle veel plezier met mij 'n oud bommatje te noemen.


Ik blijf 't zeggen dat ik ongelooflijk dankbaar ben voor jullie berichtjes, smsen, telefoontjes, steun,.... Het laat me zeker niet onberoerd! In plaats dat ik bloemen krijg voor beterschap, zou ik beter aan iedereen bloemen sturen die met mij inzitten, echt oprecht: dank je wel!!

Dag 1 & 2

Eindelijk tussen mijn 'snurkedoze' pauzes de tijd gevonden om even op mijn blog te schrijven.

Zal kort uitleggen hoe alles is verlopen van gisteren tot nu want ben eigenlijk wel nog moe.

Gisterenochtend vroeg opgestaan om mijn mama op te halen en erna in het stadhuis onze trouwdatum vast te leggen, gelukkig waren we daar als eerste want al gauw kwamen er vier koppels achter die ambras hadden over het uur om te trouwen ;-).

Erna vertrokken richting Roeselare, rond kwart voor 10 mij aangemeld aan het onthaal om vervolgens door te schuiven naar een kantoortje waar ze je verdere opname papieren regelen. Tegen 10u kon ik dan naar boven richting mijn kamer.
Daar kwam de verpleegster wat vragen stellen (allergieën, pillen, ...) en toen kwam het plezante werk van mijn ijzerwerk (= piercings) uit te halen ;-) 
De operatie stond om 12u gepland maar om 12u zat ik nog in mijn kamer te koekeloeren, gelukkig tegen 12u30 waren ze daar om te zeggen dat ik mijn prachtig operatiekleedje mocht aandoen en mee kon naar beneden.
Denk dat het toch goed en wel 13u30 moet geweest zijn vooraleer ze zijn begonnen met de operatie.
Operatie zelf is goed verlopen maar ik heb zelf de dokter nog niet gezien, deze zou vandaag nog eens moeten langskomen.
Pas tegen 19u30 ben ik terug op mijn kamer beland waar het verder onmogelijk was om nog mijn ogen open te houden.

Vandaag verloopt nog wat moeizaam, ben nog altijd verschrikkelijk moe en kan me moeilijk lang concentreren... Lag zelf te slapen terwijl er bezoek kwam, sorry!
Normaal mag/kan ik morgen naar huis en mag mijn fantastische 'bandana' eraf.
*vloekt* dat ding plet mijn oor precies helemaal vast tegen mijn hoofd.

Nogmaals dikke merci aan iedereen die smst, belt, langskomt, aan me denkt! De steun betekent heel veel voor mij. Wanneer ik nog wat beter ben probeer ik persoonlijk te reageren aan iedereen.

Dikke zoen aan al die schatten!
Liefs,
Kari

Tomorrow is the big day

Morgen is het zo ver...

's Morgensvroeg eerst met mijn allerliefst wederhelft naar het stadhuis om onze trouwdatum officieel vast te leggen, erna mijn allerliefst mamaatje oppikken en dan vertrekken richting Roeselare.

Om 10u moet ik me aanmelden aan de receptie van het ziekenhuis en om 12u zou de operatie van start moeten gaan.

Deze week kreeg ik enorm veel de vraag 'heb je nog geen stress/zenuwen?'

Bij mijn wederhelft is de stress precies groter dan bij mij maar ik heb doorgaans geen zenuwen voor een operatie. Denk dat de stress pas zal komen wanneer ik van de anesthesist moet aftellen van 10 naar 0 en dan is het eigenlijk al te laat ;-).

Heb geen schrik voor de operatie zelf, eerder voor wat erna komt. 'n Beetje schrik dat ik de feestdagen van op een afstand zal moeten beleven omdat ik maar één 'werkend' oor zal overhebben = veel hoofdpijn. MAAR... we blijven positief. Da's een ingesteldheid die ik vanaf nu zal moeten aannemen om er te geraken.

Vallen, opstaan, verder knokken en verder geraken.

Ik geloof erin ;-)!

Het volgende berichtje probeer ik zo snel mogelijk na de operatie te plaatsen maar ik vrees dat dit maar op dag 2 zal lukken, gezien ik een ware 'snurkedoos' ben na onder verdoving gebracht te zijn.

Ook nog 'n dikke merci aan al die mensen die me steunen en denken aan mij,

love you guys!! 

Music is the medicine for the soul

Muziek...
Laat je lachen, kwaad zijn, huilen, vrolijk worden, ...

"Mijn liefde voor muziek is onbeschrijfelijk.
Door de diepste dalen en op de hoogste toppen van het leven...
Heeft muziek mij door allerlei emoties geloodst"

We zijn november en de operatiedatum begint dichterbij te komen. 

Schrik voor het onbekende en de zorgen beginnen al wat meer op te komen MAAR gelukkig heb ik (naast de steun van mijn omgeving) mijn muziek nog.

Ik zal het na de operatie en gedurende de revalidatieperiode even zonder muziek moeten doen. 

Na de operatie moet ik ongeveer een maand voortdoen met enkel en alleen mijn linkerhoorapparaat, de rechterkant moet gedurende die periode helen en herstellen.
Tijdens de start van de revalidatie heeft Laurien (een mede-CI-collega :-P) mij afgeraden om naar muziek te luisteren, de resultaten zouden op dat moment misschien te teleurstellend kunnen zijn waardoor ik emotioneel nogal een zware terugslag zou kunnen krijgen. Dus ik ga braaf zijn en haar advies in acht nemen want ik ken mezelf al ;-)!

Ik hoop wanneer de revalidatie ten einde loopt dat ik ten volle weer van muziek kan genieten. Klanken scherper kan waarnemen, horen en begrijpen.
Rebel: ik houd je aan je woord dat wanneer ik gerevalideerd ben, je mij dat stuk klassieke muziek laat horen waar ik dan met volle teugen van zal kunnen genieten hé mateke!!

Nog twee volle weken en dan is het zo ver ... Dus nog twee volle weken zal ik zoveel mogelijk van muziek genieten (in de mate dat ik het nog kan) om dan een tijdje te moeten afkicken!

Om af te sluiten, zeker niet het vrolijkste maar toch mijn meest favoriete nummer qua melodie, stem,...

Ogen toe, achterover vallen en genieten ... 'cause music is the medicine for the soul: