zaterdag 27 december 2014

Revalidatie en de vooruitgang

Hi folks!

Hopelijk hebben jullie fijne kerstdagen achter de rug? Buik vol gegeten en kun je vanaf nu vooruit rollen richting de uitvaarts- euhhh eindejaarsfeesten ;-)!


Heb nu nog eens de tijd gevonden om over mijn revalidatie en de vooruitgang van het ganse proces te schrijven.

De revalidatie gaat goed.. De revalidatiedames zijn laaiend enthousiast over mijn vooruitgang, vorige week kreeg ik zelfs te horen dat ik nu toch zeker al (minstens) één niveau hoger zit dan een 'doorsnee' cliënt. L. zei zelfs dat ze denkt dat ik geen zo'n lange revalidatie zal nodig hebben als de meeste cliënten die in Stappie komen. MAAAAAR .. ik ben er natuurlijk nog niet hé .. de oefeningen moeten nu nog wat moeilijker worden en de telefoontraining komt er, in de toekomst, ook nog aan. 


Korte woorden blijven op dit moment nog moeilijk.. Meer-lettergreep-woorden zijn daarentegen geen (zo'n groot) probleem... Medeklinkers kan ik goed van mekaar onderscheiden (op een paar na), klinkers zijn nog een ander paar botten... De 'r' en de 's' kan ik duidelijk 'begrijpen', de 'k', 'p' en 'b' zijn er dan die ik door mekaar sla. Bij de klinkers valt de 'o' en de 'oe' vaak weg terwijl de 'ui', 'e' en 'i' duidelijker te 'detecteren' zijn.

Dus ik hoor wel al woorden, zinnen, geluiden maar kan ze nog niet allemaal begrijpen/verstaan. Klinkt allemaal trouwens alsof er nog een serieuze demper op zit maar denk dat dit met de volgende fittingen wel zal verbeteren gezien het volume dan nog zal verhoogd worden. 


De revalidatie-oefeningen zijn alleszins grappig om te doen en vaak stof voor discussie. Zo had ik afgelopen dinsdag een oefening waarbij ik een aantal woorden te horen kreeg en ik moest zeggen welke woorden er bij een bepaalde categorie pasten. De categorie was 'eetkamer' en de woorden waren 'servies', 'hond', 'muziek' en 'tafellaken', natuurlijk was de oplossing 'servies' en 'tafellaken' maar ik kon het toch niet laten om te zeggen dat er muziek in onze eetkamer speelt terwijl de hond er ook nog rondloopt :-P. 
Ook grappig wanneer ik moet zeggen of ze twee keer hetzelfde woord zegt of twee keer verschillend... Dan gaat de oefening zo: 'piek' - 'wiek' en antwoord ik 'twee keer verschillend' of 'piek'-'piek' en antwoord ik 'twee keer hetzelfde' maar meestal antwoord ik dus door de woorden exact na te zeggen terwijl dit eigenlijk nog niet de bedoeling zou mogen zijn :-P.

Nog meer hilarisch is het wanneer ik thuis de oefeningen met mijn wederhelft begin te herhalen... Natuurlijk weet ik na een sessie, van één uur, in Stappie al welke woorden er op de blaadjes staan waardoor de oefeningen nadien 'makkelijker' worden om te doen.. Jelle weet dat ik enorm taalvaardig ben en speelt dus vals door woorden te verzinnen die niet op het blad staan... Ook een goeie manier van revalideren maar zorgt dus meer voor hilariteit dan voor serieuziteit.
Daarnet ging het dus als volgt:
Jelle: categorie is slaapkamer.. Matras, wekker, stapelbed, laken, kleerhanger, vibraaaaaaaaaator

Kari: herhaalt alle woorden tem kleerhanger en erna twijfelend 'euh vi...bra....tor'?
Jelle: begint te lachen (maar lees hieronder dat ik dit half in schokken en piepen hoor, wat nog grappiger is) en antwoord keidroog 'JUIST!'
Sjans dat het revalideren nog zo plezant is met de pipo van mij :-P.


In 1-1 situaties is alles goed verdraagbaar (lees niet verstaanbaar hé gasten ;-)) maar in situaties met meerdere personen, in de winkel, op het werk, ... dan wordt het toch wel al weer wat lastiger. Precies of ik plots het lawaai dat ik niet moet horen 'zuiverder' waarneem dan datgene dat ik juist wel moet of wil waarnemen. Dit zal met de volgende fittingen wel nog meer gecorrigeerd worden denk ik. Voor zo lang het niet zo is zal ik nog maar, met momenten, even zotter worden dan dat ik al ben, hihi.

Goed, ik ga afsluiten met nog een stom, grappig voorval die deze week plaatsvond. Familie heeft er al plezier mee gehad met de kerstdagen toen ik het vertelde, dus ik deel het dan ook maar met jullie :-P :
Op een avond op het werk keek ik naar buiten en zag dat de hemel paars en roze gekleurd was, wou er met de gsm een foto van nemen dus liep naar het venster en deed deze open en plots hoorde ik op m'n geïmplanteerde kant niets meer.. Dacht 'tiens das hier plots stil, mijne batterij is op zeker' tot ik een stap wou achteruit zetten en merkte dat mijn hoofd 'tegen trok'... Was het uitwendig stuk van mijne implant toch wel niet tegen een metalen rek (met medicatieladers) gevlogen zeker?! Daar stond ik dan proper met mijne implant die plakte aan het rek ipv aan mijne kop :-P. Heb er zelf toch ook 5 min hartelijk om staan lachen, amai wat een afgang!
Van het vervlogen implant heb ik op dat moment geen foto getrokken maar jullie krijgen in dit 'vies' weer wel een fototje te zien van de schone hemel die avond ;-):




Ik hoop dat jullie mooie uitvaarts- euhhhh eindejaarsfeesten tegemoet gaan, genieten van jullie laatste dagen in 2014 en het boek van dit jaar afsluiten, in 2015 beginnen met een nieuw jaarboek te schrijven met de beste herinneringen en lessen die je maar kunt verzamelen! De allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!
Dikke piepers,
Kari

maandag 15 december 2014

Reva + fitting + parkieten

Zo ... al twee revalidatie dagen achter de rug en er staan er voor deze week ook al weer twee op het programma.

Voor het eerste revalidatiemoment was ik wel nieuwsgierig.. Wat de oefeningen gingen inhouden en of ik zelf vlot vooruitgang ging maken of niet..
Hoorapparaat links ging uit en enkel de implant mocht nog aan, zou anders makkelijker te verstaan zijn hé ;-).

De eerste oefening ging over de dagen van de week.. Deze werden eerst voorgelezen terwijl ik nog kon liplezen, dit om op z'n minst een idee te hebben van hoe welke dag klonk in de piep en tuutjes. Erna werden ze door elkaar gezegd (terwijl de mond werd afgedekt) en moest ik proberen uit te maken om welke dag het ging. 
Donderdag en zaterdag waren er makkelijk uit te halen daar deze uit drie piepjes bestonden (= drie lettergrepen). 
Hoe meer ze de woorden herhaalde hoe meer ik, weliswaar in de 'verte', kon uitmaken welke dag ze bedoelde. 

Na de dagen van de week, was het tijd voor de maanden van het jaar. Deze deed ze stap voor stap want dat waren er wel al wat meer om te onthouden + hier uitmaken welk woord het was dmv de lettergrepen ging al niet meer zo goed.
Deze oefening ging toch nog redelijk vlot .. Sommige klanken hoor ik ergens in de verte maar vaak hoor ik bepaalde onderdeeltjes ervan nog niet, dit komt omdat nog niet alle 'kanalen' van de elektrode geoptimaliseerd zijn. 
Was wel grappig om *tuut*uari te horen... Vanzelfsprekend dat ik dus een paar keer miste tussen januari en februari maar dat werd me vergeven. Met oktober en november bleek ik ook nog een klein probleem te hebben daar de 'o' nog niet zo goed hoorbaar/voelbaar is.
Opnieuw, hoe vaker ze de woorden uitsprak hoe beter de oefening ging. 
Na afloop was K. toch wel vrij tevreden over de eerste revalidatie. Ikzelf dus ook tevreden dat ik goeie punten behaald had!

De dag erna was het dan tijd om terug te gaan naar Oostende voor revalidatiemoment nummer twee. 
Andere oefeningen dan dagen van de week en maanden van het jaar. 

Eerste oefening waren proberen te 'horen' hoeveel lettergrepen er in een bepaald woord zat. Dus ik kreeg bv het woord deurknop of fototoestel te horen en dan moest ik zeggen hoeveel lettergrepen het woord bevat. Was niet zo'n moeilijke oefening gezien L. erg duidelijk sprak en de piepjes dus ook duidelijk waar te nemen waren.

Erna dan de oefening 'kortste - langste', hierbij kreeg ik twee woorden te horen en moest ik zeggen welk woord het kortste woord was en welk woord het langste. Dit was niet altijd even gemakkelijk want als ze niet genoeg pauze tussen de twee woorden liet, dacht ik dat het gewoon één lang woord was. Toen probeerde ze me nog 'bij mijn pietje te pakken' door twee korte woorden na elkaar te zeggen maar ik was genoeg bij de pinken om te weten dat het dus twee korte woorden waren ;-)!

Dan de laatste oefening waarbij ik moest zeggen hoeveel woorden er in een zin zaten. Soms hoorde ik in de verte een deel van één van de woorden maar grotendeels van de tijd was het toch piep en tuut. Tot ze plots een zin zei en ik antwoordde: 'heb je nu net "het regent buiten" gezegd?'. L. en Jelle vielen bijna van hun stoel dat ik echt een zin, in de hele verte, had verstaan. 
Ook op revalidatiedag twee dus met een positief gevoel naar buiten gegaan. 

Vandaag moest ik dan terug naar het ziekenhuis voor de fitting bij P. 
De programmaatjes die werden geïnstalleerd werden terug gewist en mijn implant werd gevuld met nieuwe programmaatjes.
Het begin programma is nu iets luider dan het laatste programma van mijn vorige sessie maar ik hoor toch al een merkbaar verschil in volume.
Kan pas 9 januari terug naar het ziekenhuis voor de derde fitting, dus hij heeft de stappen (= verhoging van geluid) wat groter gemaakt... nu is het de bedoeling dat ik in die twee weken zelf bepaal wanneer ik wil verhogen van geluid (= programma). 
Verschil met de vorige programmaatjes is dat ik nu wél mag terugkeren naar een vorig programma indien het nieuwe programma toch té luid wordt. Maar daar zit ik eerlijk gezegd niet echt mee in want mijn hersenen blijken toch relatief snel aan het geluid te wennen maar natuurlijk doen we alles op 't gemak, zeker met die feestdagen in 't verschiet. 

Ondertussen wordt ik toch stiekem, met momenten, een beetje gek. Jaaaaa .. nog meer dan ik al ben!
Wanneer in de auto de radio speelt en het is het nieuwsmoment of de televisie speelt en er wordt veel gezegd, dan zitten er precies een stel parkieten in mijn oor te fjieten... Hopelijk is 't morgen wat minder en vallen die parkieten van hun stokje :-P.

Goed, genoeg leesvoer gehad zeker?!
Ik sluit dan af met nog een fotootje van mijn litteken nu:



Nu .. nog even in mijn zetel flokken, rusten en mijn fancy batterijtjes opladen:


Sweet dreams! 
Liefs,
Kari






zondag 7 december 2014

Eerste fitting: piep en tuut

Eindelijk de tijd gevonden om te schrijven over de eerste fitting.

Vrijdagochtend moest ik in het ziekenhuis zijn voor mijn eerste fitting bij Peter. 
Fitting .. fit-watte? Een fitting is eigenlijk een elektronische afregeling van de spraakprocessor bij een CI. Er wordt door piepjes bepaald hoeveel stroom er nodig is om een heel stil geluid nog juist te kunnen horen alsook wordt er vermeden dat er nooit té veel stroom wordt doorgegeven zodat het horen nooit pijnlijk of onaangenaam wordt. 

Na het aanmelden aan het secretariaat kon ik vrij vlot aan de fitting beginnen. Voor de fitting van start ging moest ik eerst nog een gehoortest ondergaan om te zien of ik nog 'restgehoor' had aan het oor dat geopereerd is.. Eigenlijk was de test niet nodig want had in de loop van de week zelf al ervaren dat ik nog dingen 'in de verte' kon horen.
Dus de test bevestigde mijn vermoeden .. ze hebben tijdens de operatie niet te veel of niets getoucheerd en ik heb nog mijn restgehoor, jippie ;-)!


Eenmaal bij Peter binnen begon de fitting al goedlachs met het superdeluxe zelfbouwpakket van mijn Naida Q70 (naam van mijn CI). Alles zat apart verpakt in doosjes met plastic en de doosjes waren dan ook nog eens toegeplakt, sommige onderdelen vlogen bijna per ongeluk in de vuilbak maar werden net op tijd gered :-P. 
De dokter kwam ook al eens piepen met de vraag 'hoe is 't?' en erna hebben we hem nog vele keren zien terugkomen en moeten lachen omdat hij kwam vluchten voor z'n irritantste patiënten van de dag.

Toen de CI helemaal in mekaar geknutseld was, kon de fitting van start gaan. De CI werd dmv een kabel aangesloten op de computer waarin een softwareprogramma van Advanched Bionics geïnstalleerd was. Kari zat er braafjes bij te knikken en te luisteren naar wat de opdracht was:



Ik kreeg een blad met daarop cijfers en benoemingen voor de cijfers. Nul betekende bijvoorbeeld niet hoorbaar, vijf betekende dan aangenaam en zo verder tot het hoogste getal wat te luid/pijnlijk betekende. Moest aan de hand van deze cijfers een benoeming geven aan de tonen die ik via de computer in de CI te horen kreeg.
Verschillende tonen werden aangezet en verhoogd tot het 'aangename' gevoel... Bij de volgende fittingen zullen deze tonen verder en verder verhoogd worden tot ik aan mijn grens van verdraagbaarheid kom te zitten.

De dokter en Peter (de audioloog) waren erg tevreden over het niveau dat ik voor de eerste keer al aankan. En toen kondigde Peter aan dat hij mijn apparaat ging loskoppelen en ging aanzetten...
Wat ik hoorde was een heleboel getuut en gepiep. Als degene in de kamer traag babbelde dan ging het piep....piep....piep..., wanneer er sneller gepraat werd ging 't zo : pieppieppiep pieppieppiep. Raar om uit te leggen maar dat was wat ik waarnam. Laurien (een vriendin die ook een CI heeft) had me hiervoor al gewaarschuwd anders was ik subiet al mijn 'courage' verloren.

Eenmaal de fitting voorbij was legde Peter nog uit dat ik om de twee dagen van programma op het apparaat mocht verhogen (dwz per programma worden de tonen een paar decibels luider) maar zeker niet voorop mocht lopen of mocht terugschakelen. Er werden erna ook nog afspraken gemaakt voor de volgende fittingen. En toen kon ik naar huis gaan met mijn doos vol spullen (batterijen, oplader, extra stukjes, handleiding,....):




Ondertussen zijn we al zondag en heb ik vanmorgen het apparaat mogen verhogen naar programma 2. Veel verschil met programma 1 merk ik niet.. Alleen heb ik het vanavond wel lastig... Als mijn hoorapparaat uit is, hoor ik de piepen, min of meer, duidelijk maar in combinatie met mijn hoorapparaat is het soms echt demotiverend.. Zeker als de televisie ofzo speelt en iemand anders probeert dan nog iets te zeggen dan is 't precies een rampzalig orkest in mijn hoofd..
Je zou dan wel kunnen zeggen, zet je hoorapparaat uit en doe enkel je CI maar ik ben zodanig moe van een hele dag met die gepiepen overweg te kunnen dat ik dan 's avonds niet nog meer inspanning kan leveren om zonder hoorapparaat te moeten liplezen. Maar goed, we gaan niet 'trunten' en doorzetten want anders geraken we er niet hé.. No pain no gain ...

Om af te sluiten nog een fototje van het uitwendig gedeelte van de implant:



woensdag 3 december 2014

Wondevolutie & douchegenot

Had jullie beloofd een soort van wondevolutie op mijn blog te posten. Bij deze is het dus zo ver.
Als je een gevoelige maag hebt kun je maar beter niet kijken maar vrees dat de foto meer zal opvallen dan de tekst dus ... sorry als je maaginhoud al reeds voor het lezen van de tekst naar boven is gekomen, hihi.



(klikken om te vergroten)

Foto 1 (links): de eerste dag dat de thuisverpleging kwam, dus op donderdag 20 november. Zoals je ziet, het aantal afgeschoren haar is miniem en de wonde zelf vind ik nog zeer mooi gedaan.  De rode vlek in mijn nek is restant van het ontsmettingsmiddel die ze in het OK hebben gebruikt.

Foto 2 (midden): foto van vandaag voor mijn allereerste (deftige) douchebeurt. De wonde geneest goed, korstjes zijn duidelijk zichtbaar.

Foto 3 (rechts): foto van vandaag na het douchen. Wat korstjes afgespoeld, wonde ziet er al een pak 'properder' uit, denk je niet? 

Vandaag voor de eerste keer een deftige douche kunnen nemen. Uiteraard kon ik wel al douchen maar de wonde mocht toen nog niet vochtig of nat worden, mijn haar wassen was een avontuur van omgekeerd boven het bad 'hangen' en een handdoek op mijn wonde houden.
Zalig op zo'n koude winterdag onder een warme douche staan! Toch zeker na de halve werkweek die ik al heb gehad.

Vrijdag is het zo ver .. Aansluiting van het uitwendig op het inwendig gedeelte.
Ben niet zenuwachtig of bang maar eerder curieus... Weet totaal niet wat ik verwachtende mag zijn want het is, naar 't schijnt, bij iedereen een andere ervaring.
We zien wel hé .. kan alleen maar vooruit gaan!

Om toch nog even terug te komen op wat ik in mijn vorig bericht zei: 

Neen, ik kan nog altijd niet horen.
Ik blijf deze vraag nog steeds krijgen.. Weet ook wel dat de mensen er niet aan kunnen doen en het niet kunnen weten maar voor mij is 't wel een beetje vervelend.. 

Precies of ze smeren 't nog eens onder je neus dat je niets kan horen :-P.
Wil dus bij deze het nog eens uitleggen: mijn inwendig gedeelte van de implant kan NIET werken zonder het uitwendig gedeelte en zelfs wanneer ik het uitwendig gedeelte heb gekregen zal het nog maanden (met revalidatie) duren vooraleer ik weer op een 'normaler' niveau zit.. Gelukkig heb ik nog mijn linkeroortje die deze dagen serieuze overuren draait en daar vang ik nog genoeg mee op om mijn plan te trekken.

Goed, genoeg geschreven voor vandaag... Nog wat relaxen en dan slapen.
Tot de volgende!
Liefs,
Kari


woensdag 26 november 2014

Draadloos

Yessss!!
Draadloos en plakkerloos! Freedom!

Deze middag vlot bij dr. Forton geraakt, mocht onmiddellijk plaatsnemen op de stoel om m'n draadjes eruit te laten halen.
Eerst de irritante plakker weg gehaald. Grapte ik tegen de dokter dat er meer haar weg is van de plakker dan van het afscheren in het OK, waarop de dokter al lachend repliceerde dat de kapperskunsten in het OK nog héél goed meevallen.


Dan de draadjes...

Verschillende personen hadden me gewaarschuwd dat dit pijnlijk of 'ambetant' zou kunnen zijn... Ofwel heb ik een hoge pijngrens, ofwel is de wonde nog verdoofd, ofwel scheelt er iets met mij (dat laatste is zeker :-P) maar ik heb er praktisch niets van gevoeld..

De dokter was tevreden over de wonde en heeft er voorlopig een nieuw kunstwerk aan gehangen, dit moet er twee dagen aanblijven en erna moet ik mijn wonde toch nog zoveel mogelijk droog proberen te houden.
Kunstwerk ziet er als volgt uit:


Moet me nu zeker de eerste twee dagen kalm houden, erna nog een week wachten met o.a fitnessen en hef- of tilwerk. Volgende week ga ik wel terug (deeltijds) aan de slag maar zal braaf zijn en kalm blijven ;-)!

Na de draadjes mocht ik terug plaatsnemen aan zijn bureau. Mijn schoonmoeder was mee op consultatie en wou toch graag nog eens de elektrode aan de binnenkant zien op de scans.
Heb twee afdrukken mee gekregen waarop de elektrode te zien is, speciaal voor jullie heb ik ze ook ingescand en met pijltjes aangeduid waar de elektrode zit (klikken op de foto om groter te maken):

           

Schone 'bling bling' in mijn oor hé?! Dokter zei dat dit alvast duurder is dan sommige celebrities hun 'blingbling' ;-)

Normaal gezien ging de eerste aansluiting van het apparaat door op 09 december, het ziekenhuis belde begin deze week om het te veranderen naar 19 december maar ik heb vandaag tegen de dokter gezegd dat ik mij hier niet zo goed bij voelde daar de revalidatie in Stappie dan maar kon starten na nieuwjaar.. 
Veel te lang wachten dus! Gelukkig was de dokter het hier mee eens en heeft hij wat geforceerd. 

Dus volgende week vrijdag (05 december) kan ik terug gaan voor de eerste aansluiting van het apparaat... Speciaal voor mijn sinterklaas zei de dokter, da's pas een lieve Sint en dat zonder brief te schrijven :-P! De eerste revalidatie zou dan starten de week erop, hopelijk nu geen afbel telefoontjes meer of ik krijg écht wel 'n domper op mijn humeur!

Genoeg geschreven voor vandaag, het volgende berichtje zal ik houden voor de eerste fitting!
Al 'n beetje vroeg maar toch gemeend: prettig weekend iedereen!

Liefs,
Kari






maandag 24 november 2014

één week later

Één week na de operatie...

Eerst en vooral 'n beetje happy news: vandaag zijn mijn fantastische wederhelft en ik 4,5 jaar tezamen (hoor hierbij Jelle zeggen: officieel wel ja, schat maar 't is eigenlijk al langer!!)
De tijd samen vliegt voorbij maar de vlinders vliegen niet weg (oooooooh meligheid).
Over exact een half jaar zijn we 5 jaar tezamen en exact één week later zullen we trouwen.
Let the countdown begin! Spannend maar stressy met de laatste 'pietluttige' keuzes die moeten gemaakt worden.
Ik kan hier honderduit verder schrijven over hoe graag ik mijn schetebees zie maar daar zullen jullie alleen maar een 'spuugzakje' bij nodig hebben ;-).
Daarom beknopt uitgelegd in het volgende plaatje want ik vind dat je toch maar niet genoeg kunt zeggen tegen degene die je liefhebt, dat je ze graag ziet..
You never know what happens..



Voel mij al een pak beter dan toen ik net uit het ziekenhuis kwam.
Concentreren op gesprekken gaat nu ook al wat beter, al heb ik vandaag wel 'n "zak pattaten gevoel" achter dat ik me gisteren toch wel kiplekker scheen te voelen ;-).

De thuisverpleging is nu al vier keer geweest om de plakker op mijn wonde te vervangen. Ik ga toch verdomd blij zijn als ik van dat rotding af ben. Veel te groot en hangt meer in mijn haar vast dan iets anders, bijgevolg als ze langskomen om te vernieuwen wordt er haast meer haar uitgetrokken dan dat er afgeschoren is :-P.
Daarbij komt ook nog dat de wonde met momenten toch wel al begint te jeuken.... mensen en jeuk... dat gaat niet samen, zeker niet als je er heelgans moet afblijven!
Dit is hoe de plakker er dus uitziet: 


Ziet er gigantisch uit maar is het eigenlijk niet.. Plakker is groter dan het afgeschoren gedeelte ;-).
Foto van de wonde zelf heb ik ook al maar ik post dit later op mijn blog in een soort van 'evolutie' van drie weken... De roodheid in mijn nek moet ook nog wat meer wegebben, dit is van de ontsmettingsvloeistof die ze in het operatiekwartier hebben gebruikt. 
Goed ... woensdag mag ik terug naar dr. Forton om de draadjes er te laten uithalen. Schijnt volgens verschillende mensen niet zo aangenaam te zijn maar "no pain , no gain" zeggen ze dan!

Verschillende mensen stellen nu veel de vraag "en kan je nu al horen??"...
Neen... Zoals reeds uitgelegd in de CI-tabbladen op de blog, kan het systeem pas beginnen werken als de buitenkant erop aangesloten is.
Dit zal voor de eerste keer op 19 december gebeuren maar zelfs vanaf dan zal ik niet onmiddellijk kunnen horen zoals in die "bleet"-filmpjes.
Dit kan nog ettelijke maanden duren vooraleer ik zal kunnen 'begrijpend horen' met dat oor dit dmv serieuze inzet en intensieve gehoortraining in het revalidatiecentrum.

Heb jullie nu
 al genoeg leesvoer gegeven voor vandaag, is het niet? Zal jullie ogen laten rusten en het volgende berichtje volgt dan wel na mijn volgende doktersbezoek.

Liefs,
Kari

woensdag 19 november 2014

dag 2 & 3

Vervolg op dag twee .. Gisteravond verliep nogal moeizaam.
Viel continu in (korte) slaap en kon me moeilijk concentreren, naar de avond toe besloot alles wat in mijn maag beland was er ook niet in te blijven en zo ging ik een iets minder 'vrolijke' nacht tegemoet.
Godzijdank was die enige verpleegster toch zo vriendelijk om mij iets te geven tegen de misselijkheid.

Deze ochtend kreeg ik het dan al bijna aan mijn tikker toen ze kwamen noteren wat ik morgen allemaal wou voor eten... Dacht al effe dat ik mijn eigen bed nog een dag langer ging moeten missen.
(Dat krijg je als je mij iets 'beloofd' hebt :-P)
Goed deze ochtend wakker geworden, iets gegeten (wat er ook in bleef zitten, gelukkig) en dan weer wat geslapen. Rond kwart voor 10 dan wakker geworden en de gordijnen opgedaan, toen kwam de verpleging aankloppen om te vragen of ik me naar de dokter wou begeven.
Toen kreeg ik wel even schrik gezien ik nog niet verder had gewandeld dan van het bed naar het toilet, gelukkig heeft ze iemand meegestuurd naar beneden.
De dokter was de vrolijkheid zelve, vind mezelf toch wel boffen met een arts als hem. Zo vriendelijk, begripvol en legt alles in normale mensentaal uit.

Hij heeft mijn fantastische bandana afgeknipt, mijn wonde wat afgeveegd en er een plakker opgelegd, al moest ik wel een hand helpen met mijn kop haar die in de weg zat :-P. Was zo opgelucht dat mijn geplet oor de weg naar vrijheid had gevonden!
Daarna mocht ik terug plaatsnemen aan zijn bureau en vertelde hij mij dat de operatie vrij vlot was verlopen, in iets minder dan drie uur was hij klaar. De CT-scan toonde aan dat de elektrode en de magneet op de juiste plek zitten en het implant bleek na de test ook prima te werken, allemaal goed nieuws dus.
Na blaadjes voor de thuisverpleging, medicatie en het werk te regelen mocht ik terug naar boven gaan, precies 'n oud dametje terug naar haar kamer. De verpleging vroeg of alle papieren geregeld waren en kwamen me dan zo'n kwartier later zeggen dat ik mocht vertrekken wanneer ik wilde.
En zo ging ik om 11u terug naar ons huisje .. oost west thuis best.. 40 minuten later de voordeur geopend en daar kwam madam wiebelstaartje (Blanche) al op me afgelopen om haar blijdschap met mammie & pappie te delen.

De frisse lucht had duidelijk deugd gedaan want de misselijkheid was voor een groot deel over. Toch voorzichtig geweest wat mijn middageten betrof want had geen zin meer in nog een kotspartij ;-).
De buurvrouw is ook even langs geweest om de sleutels terug te komen geven (ze waren zo lief geweest om in de drie dagen afwezigheid voor miss snurkgeweld te zorgen), dank u! Maar toen ze weg ging bleek toch dat ietwat langere gesprekken voorlopig wel nog wat vermoeiend blijven want toen heb ik weer iets van een uur en een half geslapen, thuisbezoek zal dus zeker nog moeten wachten tot na het weekend maar veronderstel dat jullie daar wel begrip voor zullen hebben.

Verder valt het qua pijn goed mee, af en toe steekt/klopt de wonde een beetje maar het blijft wel dragelijk. De misselijkheid blijft voorlopig ook weg dus ik houd hout vast dat het zo blijft. Mijn nek ziet aan de geopereerde kant wel rood en is wat stijf dus ik loop wat houterig rond te draaien en dus heeft Jelle veel plezier met mij 'n oud bommatje te noemen.


Ik blijf 't zeggen dat ik ongelooflijk dankbaar ben voor jullie berichtjes, smsen, telefoontjes, steun,.... Het laat me zeker niet onberoerd! In plaats dat ik bloemen krijg voor beterschap, zou ik beter aan iedereen bloemen sturen die met mij inzitten, echt oprecht: dank je wel!!






dinsdag 18 november 2014

Dag 1 & 2

Eindelijk tussen mijn 'snurkedoze' pauzes de tijd gevonden om even op mijn blog te schrijven.

Zal kort uitleggen hoe alles is verlopen van gisteren tot nu want ben eigenlijk wel nog moe.

Gisterenochtend vroeg opgestaan om mijn mama op te halen en erna in het stadhuis onze trouwdatum vast te leggen, gelukkig waren we daar als eerste want al gauw kwamen er vier koppels achter die ambras hadden over het uur om te trouwen ;-).

Erna vertrokken richting Roeselare, rond kwart voor 10 mij aangemeld aan het onthaal om vervolgens door te schuiven naar een kantoortje waar ze je verdere opname papieren regelen. Tegen 10u kon ik dan naar boven richting mijn kamer.
Daar kwam de verpleegster wat vragen stellen (allergieën, pillen, ...) en toen kwam het plezante werk van mijn ijzerwerk (= piercings) uit te halen ;-) 

De operatie stond om 12u gepland maar om 12u zat ik nog in mijn kamer te koekeloeren, gelukkig tegen 12u30 waren ze daar om te zeggen dat ik mijn prachtig operatiekleedje mocht aandoen en mee kon naar beneden.
Denk dat het toch goed en wel 13u30 moet geweest zijn vooraleer ze zijn begonnen met de operatie.
Operatie zelf is goed verlopen maar ik heb zelf de dokter nog niet gezien, deze zou vandaag nog eens moeten langskomen.
Pas tegen 19u30 ben ik terug op mijn kamer beland waar het verder onmogelijk was om nog mijn ogen open te houden.

Vandaag verloopt nog wat moeizaam, ben nog altijd verschrikkelijk moe en kan me moeilijk lang concentreren... Lag zelf te slapen terwijl er bezoek kwam, sorry!
Normaal mag/kan ik morgen naar huis en mag mijn fantastische 'bandana' eraf.
*vloekt* dat ding plet mijn oor precies helemaal vast tegen mijn hoofd.

Nogmaals dikke merci aan iedereen die smst, belt, langskomt, aan me denkt! De steun betekent heel veel voor mij. Wanneer ik nog wat beter ben probeer ik persoonlijk te reageren aan iedereen.

Dikke zoen aan al die schatten!
Liefs,
Kari


zondag 16 november 2014

Tomorrow is the big day


Morgen is het zo ver...


's Morgensvroeg eerst met mijn allerliefst wederhelft naar het stadhuis om onze trouwdatum officieel vast te leggen, erna mijn allerliefst mamaatje oppikken en dan vertrekken richting Roeselare.

Om 10u moet ik me aanmelden aan de receptie van het ziekenhuis en om 12u zou de operatie van start moeten gaan.

Deze week kreeg ik enorm veel de vraag 'heb je nog geen stress/zenuwen?'
Bij mijn wederhelft is de stress precies groter dan bij mij maar ik heb doorgaans geen zenuwen voor een operatie. Denk dat de stress pas zal komen wanneer ik van de anesthesist moet aftellen van 10 naar 0 en dan is het eigenlijk al te laat ;-).

Heb geen schrik voor de operatie zelf, eerder voor wat erna komt. 'n Beetje schrik dat ik de feestdagen van op een afstand zal moeten beleven omdat ik maar één 'werkend' oor zal overhebben = veel hoofdpijn. MAAR... we blijven positief. Da's een ingesteldheid die ik vanaf nu zal moeten aannemen om er te geraken.
Vallen, opstaan, verder knokken en verder geraken.

Ik geloof erin ;-)!

Het volgende berichtje probeer ik zo snel mogelijk na de operatie te plaatsen maar ik vrees dat dit maar op dag 2 zal lukken, gezien ik een ware 'snurkedoos' ben na onder verdoving gebracht te zijn.

Ook nog 'n dikke merci aan al die mensen die me steunen en denken aan mij,
love you guys!! 


zondag 2 november 2014

Music is the medicine for the soul


Muziek...
Laat je lachen, kwaad zijn, huilen, vrolijk worden, ...

"Mijn liefde voor muziek is onbeschrijfelijk.
Door de diepste dalen en op de hoogste toppen van het leven...
Heeft muziek mij door allerlei emoties geloodst"

We zijn november en de operatiedatum begint dichterbij te komen. 
Schrik voor het onbekende en de zorgen beginnen al wat meer op te komen MAAR gelukkig heb ik (naast de steun van mijn omgeving) mijn muziek nog.

Ik zal het na de operatie en gedurende de revalidatieperiode even zonder muziek moeten doen. 
Na de operatie moet ik ongeveer een maand voortdoen met enkel en alleen mijn linkerhoorapparaat, de rechterkant moet gedurende die periode helen en herstellen.
Tijdens de start van de revalidatie heeft Laurien (een mede-CI-collega :-P) mij afgeraden om naar muziek te luisteren, de resultaten zouden op dat moment misschien te teleurstellend kunnen zijn waardoor ik emotioneel nogal een zware terugslag zou kunnen krijgen. Dus ik ga braaf zijn en haar advies in acht nemen want ik ken mezelf al ;-)!

Ik hoop wanneer de revalidatie ten einde loopt dat ik ten volle weer van muziek kan genieten. Klanken scherper kan waarnemen, horen en begrijpen.
Rebel: ik houd je aan je woord dat wanneer ik gerevalideerd ben, je mij dat stuk klassieke muziek laat horen waar ik dan met volle teugen van zal kunnen genieten hé mateke!!

Nog twee volle weken en dan is het zo ver ... Dus nog twee volle weken zal ik zoveel mogelijk van muziek genieten (in de mate dat ik het nog kan) om dan een tijdje te moeten afkicken!
Om af te sluiten, zeker niet het vrolijkste maar toch mijn meest favoriete nummer qua melodie, stem,...

Ogen toe, achterover vallen en genieten ... 'cause music is the medicine for the soul:





zondag 26 oktober 2014

Living in silence


First blog message ... 


Het leven in stilte ... 
Vaak zeggen mensen "het moet toch de max zijn om zelf te kunnen beslissen wanneer je niets meer wilt horen want wij kunnen ons gehoor niet uitzetten en blijven altijd alles horen"


Ooit, toen ik nog kon horen hield ik van het geluid van de wind en de zee. 
Ik was nog klein maar fantastisch vond ik het geluid van de golven die aan land klotsten en hotsten door de stroming en de wind. Nu, hoor ik niets meer ervan .. Die 'woesj' van de wind en het geklots en gehots van de zee is weg ... weg samen met de liefde voor het geluid ervan...

Daarom hou ik vast, te hard vast, aan de geluiden die ik nog heb. Ik wil te veel andere geluiden niet kwijt, niet loslaten en niet vergeten.. 

Staan jullie stil bij wat jullie kunnen horen? Bij geluiden die jullie ontzettend graag horen en niet meer zonder zouden kunnen? Bij geluiden die jullie irriteren? 
En wat als iemand ze nu zou wegnemen... maar niet zo 'poef' weg .. nee, precies als het dimmen van het geluid van een radio ... langzaam de volumeknop van 'vollebak' naar '0' draaien.
Zouden jullie daar mee kunnen leven? 
Ik kan het nog altijd niet .. ik vecht en spartel om te behouden wat ik heb en om te herinneren wat ik had.

Laat jullie favoriete geluid afspelen... doe je ogen dicht ... en geniet ervan.. je weet maar nooit ...